خطبه امام حسین علیه السلام پس از ورود به کربلا
هنگامی که نامه عبید‌الله بن زیاد به دست امام حسین علیه السلام رسید، امام برخاستند و پس از حمد و ثنای الهی این خطبه را خواندند:
***
به درستی که رویدادهای روزگار ما همین است که می‌نگرید؛ شرایط روزگار دگرگون شده، زشتی ها و منکرات آشکار گشته و فضیلت ها و ارزش ها از محیط جامعه برچیده شده است.
از ارزشها، جز اندکی همچون قطره‌های تهمانده ظرف آب باقی نمانده و جامعه در شرایط ذلت بار و ننگینی به سر می‌برد.
هان، آیا نمی‌نگرید که به حق عمل نمی‌کنند و از باطل روی نمی‌گردانند؟!
شایسته است که در چنین محیطی ننگین، انسان مؤمن (برای برقراری حق و عدالت بپا خیزد و) به دیدار پروردگارش بشتابد.
من در چنین شرایطی مرگ را جز نیکبختی و زندگی با خودکامگان را چیزی جز رنج و خواری نمی‌بینم.
به درستی که مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان بیش نیست، تا آن جا پیرو دینشان هستند، که زندگی اشان به کامشان باشد و هر گاه مورد آزمایش قرار گیرند، دینداران بسیار اندک می‌شوند.
(تاریخ طبری، جلد 4، صفحه 305، مقتل الحسین خوارزمی، جلد 1، صفحه 237)
***
قام عليه السلام خطيبا، فحمد الله وأثني عليه، ثم قال
اِنَّهُ قَدْ نَزَلَ مِنَ الْاَمْرِ ما تَرَوْنَ، وَاِنَّ الدُّنْيا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَتَنَکَّرَتْ، وَاَدْبَرَ مَعْرُوفُها، وَلَمْ تَبْقَ مِنْها اِلَّا صَبابَه کَصَبابَه الْاِناءِ، وَخَسيسُ عَيْشٍ کَالْمَرْعَي الْوَبيلِ
اَلا تَرَوْنَ اِلَي الْحَقِّ لا يُعْمَلُ بِهِ، وَاِلَي الْباطِلِ لا يُتَناهي عَنْهُ، لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ في لِقاءِ رَبِّهِ حَقّاً حَقّاً، فَاِنّي لا اَرَي الْمَوتَ اِلَّا سَعادَه، وَالْحَياه مَعَ الظَّالِمينَ اِلَّا بَرَماً
اِنَّ هذِهِ الدُّنْيا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَتَنَکَّرَتْ، وَاَدْبَرَ مَعْرُوفُها، فَلَمْ يَبْقَ مِنْها اِلَّا صَبابَه کَصَبابَه الْاِناءِ وَخَسيسُ عَيْشٍ کَالْمَرْعَي الْوَبيلِ
اَلا تَرَوْنَ اَنَّ الْحَقَّ لايُعْمَلُ بِهِ، وَاَنَّ الْباطِلَ لايُتَناهي عَنْهُ، لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ في لِقاءِ اللَّهِ مُحِقّاً، فَاِنّي لا اَرَي الْمَوْتَ اِلَّا سَعادَه وَلَا الْحَياه مَعَ الظَّالِمينَ اِلَّا بَرَمَاً
اِنَّ النَّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا، وَالدّينَ لَعِقٌ عَلي اَلْسِنَتِهِمْ، يَحُوطُونَهُ ما دَرَّتْ مَعايِشُهُمْ، فَاِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ
